Bluezzz' Up Festival Parochizaal Hierbrug Lokeren (11-03-2023) reporter: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info organisatie: Z-Underground info bands: Bill & The Burners - Steven Troch Band - The Blue Clay © Rootsville 2023

Altijd fijn om te zien dat er af en toe nieuwe initiatieven worden opgestart waardoor ook een nieuw festival het levenslicht ziet. Zo was er vandaag de eerste editie van Bluezzz’ Up in Lokeren, een leuk initiatief en al zeker in mijn regio waar het anders, buiten SR&BC en de Missy Sippy, eerder armoede troef is op blues gebied. Ook interessant is dat men de bands in eigen land gaat zoeken wat een pluspunt is gezien het enorme talent dat ons Belgenland rijk is. Dus, niet getreuzeld en weg richting Lokeren.

Leuk zaaltje met volop parkeergelegenheid in de buurt , dus dat zat al snor. Voor de eerste editie hadden de blues liefhebbers al duidelijk de weg naar Lokeren gevonden. Niet overvol maar aangenaam gevuld en er hing een fijne sfeer, meer moest dat dus niet zijn. Daarenboven stonden de Duvel en de Orval koud, niets dan goeds dus.

De eerste band van de avond is The Blue Clay, ons ondertussen allen welbekend. Dit jaar al een tweetal keer gezien en altijd al genoten. Ik was er alweer van overtuigd dat ze vanavond ook de boel op stelten zouden zetten met hun aanstekelijk mix van blues, roots, tex-mex, zydeco en andere genres die ze uit hun hoge hoed weten te toveren.

De band bestaat nog steeds uit muzikale duizendpoot Wouter Verhels( (zang, gitaar, accordeon, harp), Ilse Van Dooren (zang en percussie), Peter  “Repete” van Merode ( zang en contrabas), Geert De Block (drums) en Jan “the boogie man” Van Den Berghe  aan de toetsen.

Zoals te verwachten kregen we alweer een zeer energiek optreden voorgeschoteld. De band smijt zich altijd volledig en weet er van in het begin de sfeer goed in te brengen, het was weer party time ! Aan topsnelheid van start met onder andere ‘Future Train’ en ‘Change My Way Of Living’ om dan even rustiger aan te doen met ‘My Old Friend The Blues’ en het wondermooie ‘Guilty’, waarbij we weer konden genieten van de prachtige stem van Ilse Van Dooren.

En de trein denderde verder met een Wouter Verhelst die als een bezetene op zijn gitaar ramde, met ‘Mystery Train’, ‘Love Makes Me Blind’ , het knappe aan Johnny Roscoe opgedragen ‘Dead Flowers’ om stilaan richting het einde te fietsen en de set af te sluiten met een kraker van formaat en partysong bij uitstek ‘Rock This House’. Hopla, dat was alweer een binnenkomer om U tegen te zeggen en de band had er direct de sfeer ingebracht. De rest kon alleen maar crescendo gaan.

De tweede band waren ook al oude bekenden, met name Steven Troch Band. Steven en co zijn ondertussen meer dan een vaste waarde in onze bluess cene en ver buiten onze landsgrenzen. Deze band hoeft echt niet aan het grote blues publiek te worden voorgesteld, want ze hebben heel Europa als doorkruist om iedereen te besmetten met het blues virus. Ondertussen heeft de band al wat veranderingen meegemaakt en vinden we naast Steven zelf en ouwe getrouwe Liesbeth Sprangers aan de bas, vandaag ook van de partij is gitaarslinger “Litlle Steve” Van Der Nat en Dennis De Gier aan de drums. Dat het ging swingen was hierbij een zekerheid.

 En dat deed het ook. Steven en zijn gang waren in topvorm en overtroffen zich alweer. Met ‘So Much To Do’ en ‘Slow’ werd de toon gezet voor dit aangenaam optreden. ‘Short End’, ‘Bad Taste’ en ‘Extra Extra’ gingen in dezelfde richting verder. Little Steve schudde geregeld fijne solo’s uit zijn mouw en de ritmesectie met Liesbeth en Dennis hielden de boel strak. En Steven, wel die bleef Steven. Goed bij stem en hij liet zijn Mississippi saxofoon snerpen dat het een lieve lust was. Het speelplezier spatte letterlijk van het podium af en de aanwezigen genoten zichtbaar. Niets dan blije gezichten in de zaal.

We kregen nog het knappe ‘Turn Your Damper Down’ gevolgd door het alom gekende ‘Nine Below Zero’ van Sonny Boy Williamson, de tweede wel te verstaan, ofte Rice Miller, om nadien de gashendel terug open te trekken met ‘Digging A Hole’ en ‘Long Long Beard’. Nadat Steven ons op zijn ‘White Line Express’ liet stappen, voerde deze trein ons naar het einde van deze gig met ‘Mister Jones’. Dank u wel Mister Troch en co, u hebt ons alweer laten genieten!

Om deze eerste editie af te sluiten hadden de organisatoren gekozen om Bill & The Burners uit te nodigen. Altijd een strak plan mijn gedacht. Toen de band Howlin’ Bill ophield te bestaan kwam, zaten The Slowburners op datzelfde moment zonder zanger. Een optelsommetje was heel snel gemaakt , de Wim fusioneerde met de Slowburners en de band werd omgedoopt tot  Bill & The Burners. Tot zover de story want momenteel zit er niemand meer bij van de Slowburners en bestaat de band uit Howlin’ Bill aka Wim de Vos: zang en mondharmonica, Junior Jay (Johan de Laat): gitaar en backing vocals, Brother Jebediah Kupfernagel (Hans De Veene): bas en backing vocals en vandaag geen Magic Frank Pauwels aan de drums en ook geen Tim Cole meer. Na een zoektocht naar een nieuwe “Animal” werd gekozen voor niemand minder dan “Dynamite” Steve Wouters, ook nog gekend van bij Last Call. Topkwaliteit alom dus.

De band speelt een mix van blues & roots met invloeden van rock ‘n’ roll, country, rockabilly en andere Amerikaanse sub genres. Jarenlange ervaring ondertussen en het zou weer een feestje worden. Wie Bill wat kent, en dat waren de meeste aanwezigen waarschijnlijk, weet dat een optreden altijd op hoog niveau staat en dat was vandaag niet anders.

Altijd fijn om Wim en zijn kornuiten bezig te zien en te horen. Ondanks het feit dat ik de mannen tal van keren aan het werk zag, blijft het wel genieten. Na de muzikale intro (‘Come On In This House’) en de aankondiging van Junior Jay kwam “den Bill” het podium op en slingerde ‘Love And Money’ de zaal in gevolgd door ‘Walking To My Baby’ en ‘Trouble’. Nice ! De stem van Wim klinkt nog steeds als een klok, Jr ramt de noten uit zijn gitaar, de Brother blijft ijzig kalm aan zijn bas en de Steve roffelt zoals wij hem kennen. We kregen verder hetgeen wij van de band gewoon zijn, kwaliteit in de vorm van songs als ‘Just A Little Bit’, ‘Don’t Answer The Door’ of ‘Don’t You Know’. Iedereen happy !

Niks dan positieve opmerkingen over dit nieuw initiatief. De organisatie bewijst dat je een leuk evenement kan organiseren met niets anders dan Belgische bands, want zeg nu zelf, we hebben in dit kleine land meer dan genoeg bluestalent. Pluim dus op de hoed van de organisatie en ik zou zeggen : “tot noste joar !”

Marcel